Een droom...

Inmiddels is onze droom uit gekomen! In juni 2013 zijn we naar Curaçao geweest om met Luuk de 2 weken durende therapie te volgen. Een meer dan geweldige ervaring! En stiekem zeker voor herhaling vatbaar! Lees hier het uitgebreide dagboek van onze trip!

Wij hebben een droom... Een droom die altijd heel ver weg leek te zijn. Maar naarmate de jaren vorderen is de droom groter geworden. Dromen blijven bestaan, maar nog mooier zou zijn als deze werkelijkheid zou kunnen worden! Onze wens is om met onze zoon Luuk dolfijntherapie volgen!

Luuk is 6 jaar en heeft downsyndroom. Dit was in begin even een klap, maar al gauw zijn we ervoor gegaan. Met ups en down, dat wel. Maar Luuk heeft ons al gauw geleerd dat het vooral enorm genieten is met dit bijzondere mannetje. Luuk is een heerlijk vrolijk kind. Hij doet ons elke dag verbazen met alle dingen die hij kan en vooral wil kunnen. Hij is alert en erg nieuwsgierig. Hij wil graag de wereld verkennen en neemt ons mee op zijn ontdekkingsreis. Hij is zich aan het ontpoppen tot een heuse charmeur. Soms duurt het net iets langer om van hem een reactie of een lach te krijgen. Maar zodra je dat lukt, pakt hij je helemaal in. Luuk is dol op zijn broertje Sem van 4 en Luuk is grote held van Sem!

Wil je meer lezen over Luuk? Kijk dan op
www.luukdevries.nl . Het dagboek wordt al 6 jaar bijgehouden.

Op deze site kun je het blog lezen en zien wat voor acties we hebben gehouden voor Luuk. Inmiddels hebben we ruimschoots het therapiebedrag bij elkaar gekregen en zijn overdonderd door de acties van anderen en de hartverwarmende reacties! Geweldig! Onze droom komt uit: Luuk gaat naar de dolfijnen!

Lees onderaan deze pagina meer over dolfijntherapie.

"De knopen zijn doorgehakt! Wij hebben een droom, een droom om Luuk enorm te helpen met zijn ontwikkeling. De logopediste van Luuk, Marieke, vertelde deze week dat dolfijntherapie echt iets voor Luuk zou zijn. Het zou hem enorm helpen met zijn spraak. Want die loopt nog ietsjepietsje achter. Het zou hem helpen om alles wat meer duidelijk te kunnen maken aan ons, op school en iedereen om hem heen. Het zou hem helpen en ons ook. Want wat is communiceren toch belangrijk. Wij kennen Luuk door en door en tussen zijn brabbeltaal door, komen steeds meer verstaanbare woorden voorbij. En ook met handen en voeten (lees: gebarentaal) komen we samen een heel eind. Maar wat zou het fijn zijn als Luuk nog wat meer gestimuleerd zou worden met zijn ontwikkeling! Niet alleen zijn spraak, maar zijn niet-zindelijk zijn, zijn zelfvertrouwen zou zo'n enorme boost kunnen krijgen. Maar ook zijn grove en fijne motoriek, sociale en functionele vaardigheden, cognitieve ontwikkeling komen aan bod. Ja, Marieke heeft de droom weer aangewakkerd en we willen proberen onze droom uit te laten komen. Helpen jullie mee?"

Rekeningnummer

Steun deze actie en maak onze droom werkelijkheid!
Rekeningnummer 110.59.58 t.n.v. L de Vries ovv Luuk!

De teller staat op € 8.185,-

donderdag 28 november 2013

Keep on dreaming

November 2013... Het begin van de winter is in aantocht en hoewel Luuk elk jaar een betere weerstand lijkt te krijgen, mogen ze van mij de winters volledig schrappen. Een sluimerend griepje en verkoudheid liggen continue op de loer. En ieder ander kind stort dan even een paar dagen in, maar gaat daarna gewoon door. Maar bij Luuk is dat anders, het heeft een negatief effect op... nou ja, op veel dingen. Zijn gedrag, energielevel en humeur. En dat is jammer. Mijn moeder zegt weleens dat Luuk, nu 7, hierin het gedrag vertoont van een 4 of 5 jarige. De fase van dwars liggen en opstandigheid die Sem ook heeft gehad. Die komt bij Luuk later. Nu dus. Zou zomaar kunnen. Het is heel herkenbaar. Helaas past het niet geheel in het plaatje, althans voor de buitenwereld. Kinderen van 7 hebben over het algemeen deze fase al gehad. Terwijl Luuk zich volledig uitleeft in de "nee-fase", passend bij een 3-jarig kind. En dat is jammer, maar is blijkbaar ook nodig bij de algemene ontwikkeling.

Dat neemt niet weg dat Luuk megaspongen maakt in zijn ontwikkeling. En hij lijkt het zelf ook te beseffen, want vol zelfvertrouwen ligt zijn visie op zelfredzaamheid en spraak. Hij wil het zelf doen en zelf vertellen! Luuk vertelt hele verhalen. Er zijn gesprekken bij die ik nauwelijks kan volgen.. Maar Luuk is vastberaden, ik moet het gewoon begrijpen. Ik doe uiteraard mijn uiterste best en Luuk kletst dan de oren van mijn hoofd. Uiteindelijk begrijp ik in welke hoek ik het moet zoeken. Maar ook steeds vaker komen er prachtige zinnen uit. Vaak vanuit het niets. Dan ben ik werkelijk flabbergasted! Zei Luuk dat werkelijk? Het mooie is dat Luuk bijna altijd, op welke manier dan ook, duidelijk kan maken wat hij bedoelt. Vanavond bij het naar bed gaan, zegt hij een paar keer "trittuh", beter bekend als "drinken".  Ik vraag of Luuk wat "drinken" wil. "Nee", zegt hij, "ik wil trittuh, pijn hier", en wijst zijn keel aan.. Aha, Luuk wil een hoestdrankje!

Zelfredzaamheid gaat vanzelf. Luuk kleedt zich uit en soms aan. Daarbij maakt hij elke dag hetzelfde grapje door zijn kleding te gooien, terwijl hij in Curaçao heeft geleerd ze keurig aan te geven. Hij ligt helemaal in een deuk en wij lachen elke dag mee. Hij wast zichzelf, poetst zijn tanden. Gewoon de alledaagse dingen. Hij dekt de tafel, zet zijn kommetje in de vaatwasser en ga zo maar door. Hij wil het zelf doen en hij doet het ook zelf. Langzamerhand komt Luuk erachter dat niet alles zo makkelijk gaat... Althans niet bij hem. Hij wil mee met de rest. Hij wil mee met zijn broer. Sem heeft een overwinningskracht (geërfd van de De Vriesjes ;-)) en vindt verliezen moeilijk. Wedstrijdjes en spelletjes zijn voor Sem dus om te winnen, verliezen is geen optie. Als Sem en Luuk een hardloopwedstrijdje doen, wint Sem altijd. En Luuk vindt dat niet leuk, sterker hij vindt het vreselijk. Met zijn matige motoriek gooit hij alles in de strijd om als eerste aan de overkant te zijn. Maar Sem is sneller en eerder. Wij moeten praten als brugman tegen Sem om Luuk te laten winnen. En met moeite laat Sem dat soms toe. Luuk is dan apetrots. Maar het is soms best moeilijk... Luuk zal niet vaak de eerste zijn en Luuk komt daar nu zo'n beetje achter. En zo is dat met meer dingen natuurlijk. Hij raakt een beetje gefrustreerd. Gelukkig hebben we geweldige buurkindjes en vriendjes die het begrijpen en die Luuk af en toe graag laten winnen. Eerlijk is eerlijk, de blijdschap die Luuk daarna heeft, om dat te zien, daar wordt ieder mens blij van!
Maar het is voor mij best moeilijk om te zien dat Luuk niet altijd mee kan. Vooral omdat hij zelf wil en vooral omdat hij zelf beseft dat dat vaak niet lukt...

En dan school. Luuk heeft het reuze naar zijn zin op school. Heeft vriendjes, wordt volledig geaccepteerd in de klas. Bovenal leert hij heel veel van zijn klasgenootjes. Hij imiteert en kopieert (één van belangrijke karaktertrekken van een kind met Down) en zijn schoolgenootjes zijn het goede voorbeeld bij uitstek. Hij leert van hen heel veel. En daarom hebben wij gekozen voor het reguliere onderwijs. Hij trekt zich op aan zijn klasgenoten. Daar maakt hij mooie sprongen. Niet direct, maar pas later zichtbaar. Maar op de reguliere school gaat het ook snel. En Luuk moet mee. Gelukkig kan hij dat op zijn eigen tempo doen en heeft hij ook zijn eigen plan. Fijn dat die ruimte er is. Het is ook best lastig voor de leerkracht en school. We hebben een presentatie gemaakt over "Downsyndroom en het reguliere onderwijs" en die bestaat uit 20 pagina's. Die 20 pagina's zijn nodig om duidelijk te maken hoe een kind met Downsyndroom zich ontwikkelt, hoe het heel goed zou passen in het reguliere onderwijs en hoe je als team het voor een ieder niet belastend maakt, maar de mooie kanten kan belichten, de kleine stapjes (voor ons grote) kan zien en kan vieren. 20 pagina's is best veel, bij Sem past zijn gebruiksaanwijzing op 1 pagina, maar iemand die de moeite neemt om die te lezen, draagt zijn steentje bij aan een opstap voor het verdere leventje van Luuk.

Met veel plezier lees ik de verhalen van andere ouders die ook naar Curaçao zijn geweest voor de dolfijntherapie of die daar nu zijn. Geweldig, ontroerend en zo mooi. Het blijft indruk maken. Luuk leest elke avond in zijn boek "Ik ga naar de dolfijnen". Hij wil terug en wil het liefst iedereen meenemen, wat als ik vraag "Wil je naar de dolfijnen, terug naar Curaçao?", noemt hij steevast een rijtje met namen op "opa Piem, oma Kari, opa Het, oma Sien, Sem, papa, mama, Kiem, Lola, Djeeden, Bo....  Allemaal mee!" Vanavond heb ik besloten dat we een keer terug gaan. Een keer terug moeten gaan. De boost, de grote vooruitgang in de ontwikkeling krijg je nergens anders. Niet in Nederland. En niet in zo'n korte tijd. Hoe we het doen, weet ik niet. Wanneer we het doen, al helemaal niet. Wellicht over een paar jaar. Het heeft geen haast, maar voor Luuk en mijn gezin, wil ik deze droom blijven houden.

woensdag 6 november 2013

Dagelijkse gang van zaken

Maanden later denken we nog vaak terug aan onze trip naar Curaçao. Niet alleen aan het prachtige eiland, het Caribische relaxte leven, de therapie, maar vooral aan het enthousiasme en de positieve boost. Niet denken in beperkingen, maar in mogelijkheden. Dat is het motto, dat hebben we geleerd over Luuk in Curacao. En daar willen we ons aan vast houden. Het is mogelijk, we hebben het zelf gezien! Soms is dat hier, in het snelle Nederland met al zijn gedoe met budgetten etc, moeilijk vast te houden. We proberen het wel, maar zijn natuurlijk afhankelijk van alle mensen om ons heen. Samen kunnen we het beste uit Luuk halen en krijgen, dat kunnen we niet alleen.
We zien nog steeds vooruitgang bij Luuk en zien nog steeds dagelijks de mooie dingen die Luuk geleerd heeft. Gek genoeg, vergeet je wel eens de dingen die anders gingen voor de trip. Het went al gauw en wordt al gauw een gewoonte. Iets heel tastbaars is het eetgedrag van Luuk. Kan me bijna niet meer voorstellen, maar Luuk at zelden aan tafel en moeilijk groente, fruit, aardappels en vlees. En nu? Hij eet alles! Aan tafel, gezellig met het hele gezin. Alles probeert hij en als hij het echt niet lekker vindt, dan geeft hij dat aan. Hij eet zelfs vis.

Zijn gedrag is sterk verbeterd. Nauwelijks nog frustratie. 1 op 1 afspraakjes maken, positief benaderen en meestal volgt Luuk dan zonder problemen. We kennen Luuk natuurlijk door en door en ik kijk altijd 5 minuten verder dan Luuk. Weet ook waar de problemen gaan komen. Op die manier kan ik hem voorbereiden. Zit zo wat in mijn systeem om dat te doen. En zo voorkomen we vaak strubbelingen. Maar zelfs als het voor Luuk toch onverwacht gaat, gaat het best goed. Veranderingen lijkt Luuk beter te kunnen handelen. Sinds Curaçao hebben we wel geleerd dat veranderingen toch een probleem kunnen zijn voor Luuk. Hoewel we dat minder goed door hadden of misschien wel wilden zien. Nieuwe schoenen of een nieuwe jas zijn toch lastig. Hij is erg gehecht aan vaste patronen en dus ook zijn oude vertrouwde kleding.

Het mee lopen gaat ook heel veel beter! En ook dat went. Het gaat vooral heel goed als het een duidelijk plan is. Dus van school naar huis. Maar in een bos, is Luuk de draad kwijt. Geen duidelijke route, je kan immers alle kanten op. Dan gaat hij nog wel eens op de grond zitten. Met een beetje afleiding en een afspraakje lukt het dan wel weer om hem mee te krijgen. Echt boos wordt hij dan niet meer. Luuk blijft wel een beetje koppig. Thuis zien we dat niet zo terug, maar op school wel.

Tegenwoordig wil Luuk ook mee de winkel in. Dat is altijd een groot probleem geweest. In de buggy al al 2-jarige peuter al. Best een beperking in onze dagelijkse gang van zaken. Nu lukt dat dus wel. Niet meer dan 2 winkels, maar dat is al heel fijn. Laatst was Luuk bij buuf Kim en zij wilde boodschappen doen met Beau. Luuk wilde mee. Buuf kwam vragen of het een goed plan was, maar wilde het sowieso wel proberen. Naar het winkelcentrum nog wel en meerdere winkels. Het ging super. Al wilde hij bij de bakker wel taart. En dat heeft hij ook gekregen. Haha! Luuk is geen snoepkont, maar zo dol op taart. Blijer kun je hem niet maken. Buuf viel het op dat ze een grote bezienswaardigheid is met Luuk. Iedereen kijkt of maakt een praatje. Viel ons al niet meer op.
By the way, de buggy wordt nu helemaal niet meer gebruikt! Na dit winkelavontuur wilde Luuk op eigen initiatief ook met mij mee, brood halen bij de Appie. Luuk zijn eigen karretje en serieus shoppen, want hij neemt die taak dan echt heel serieus ;-). Prima gegaan, totdat we hebben afgerekend en we bij de Hallmark-kaarten komen. Luuk stop hele stapels van 50 kaarten in de boodschappentas! Gratis, dus meenemen, moet hij gedacht hebben. Ik kon hem nu heel goed uitleggen dat dat dus niet de bedoeling is. Een verschil hoor met een jaar geleden!

We hebben zo veel geleerd in Curacao, dat ik af regelmatig even moet terug lezen, hoe zat het ook al weer. De winter is weer aangebroken, dus dat betekent bijvoorbeeld ook dat het overmatig speekselgebruik van Luuk weer toe neemt. Met de handvaten die we geleerd hebben, kunnen we meteen het een en ander toepassen.

Helaas is het met het zindelijk worden niet gelukt. Het lukt Luuk niet om op de wc te plassen. En dat is lastig als je hem intensief probeert te trainen. Het kwartje valt nog even niet bij hem. Hij staat op de wachtlijst voor intensieve zindelijkheidstraining. Weken lang trainen op school, thuis etc. Echter is de wachtlijst hiervoor, schrik niet....., 11 maanden!

De spraak is ook erg vooruit gegaan. De zinnen bestaan nu uit woorden en dus veel beter verstaanbaar. Zeker voor ons. Hij kan zich sowieso goed duidelijk maken aan ons. We begrijpen hem bijna altijd. Geen frustratie dus meer. Er komen heel veel woorden voorbij en samen met de logopediste werkt hij hard aan het verbeteren van de articulatie. En terwijl wij al jaren bezig zijn met Leespraat, globaal leren lezen, heeft Luuk nu ineens interesse in de letters. Dus eigenlijk het lezen dat wordt aangeleerd op een reguliere school. Hij leest bijna het hele alfabet tezamen me te klankgebaren, waarbij de 'd' duidelijk favoriet is. Is namelijk het meest expressieve gebaar ;-). Doordat hij de letters beheerst kan hij ook woorden maken. Hierbij lukt het zogenaamde 'plakken'  van het 'hakken en plakken' nog niet. Thuis zijn we aan de slag gegaan met de werkboekjes die op school gebruiken en dat gaat al best goed. Dus we zijn best wel even apetrots op hem!

Luuk zit nu in groep 3 van het reguliere onderwijs. We hebben een spannende start achter de rug. Want een nieuwe juf, een nieuwe klas, een nieuw handelingsplan en een nieuwe intern begeleidster. Even het 'oude vertrouwde' los laten. Luuk moest ook wel even wennen. We hebben in Curacao gezien dat Luuk leerbaar is en een goede werkhouding heeft. Mits op de juiste manier benaderd met
alle rust en enthousiasme die daarbij het beste effect op Luuk heeft. En dat willen we natuurlijk hier op school door zetten. We weten dat dan het meeste er uit te halen is. De lat lag best hoog en ook de
druk was best veel. Daarbij voelde Luuk zich een beetje een uitzondering in de klas doorat hij veel uit de klas werd gehaald om 1 op 1 te leren. Nu is dat weer een beetje terug gedraaid. Dus weer meer in de klas, waar Luuk het erg naar zijn zin heeft. Luuk wil 'gewoon" gevonden worden en hij voelt het haarfijn aan als dat niet het geval is.
Luuk leert veel door te kijken en te luisteren naar andere. Downers hebben een groot kopieergedrag. Door op deze school te zijn en mee te doen met de rest is dat een enorme meerwaarde. We zijn ook wezen kijken bij het speciale onderwijs. Ook veel pluspunten daar. Maar we willen heel graag nog proberen het reguliere even voort te zetten. Luuk leert veel hier, al zie je dat soms pas na een tijdje. Het is soms even zoeken naar hetgeen wat het beste aansluit bij Luuk. Wij hebben onze ideeen en school heeft zijn ideeen. Dat betekent veel overleg en er samen iets mooi van proberen te maken.

Laatst ben ik mee gegaan met een boswandeling met de klas. Het is geweldig om te zien hoe hij in de groep wordt opgenomen. Er zijn altijd kinderen in de klas die moeten wennen aan Luuk en dat kan een jaar duren ;-). Maar vooralsnog zijn er ook altijd een aantal kinderen die Luuk heel leuk vinden en graag met hem om gaan. Er is in deze klas altijd wel iemand die met hem op pad wil. Opmerkelijk is dat veel kinderen hem aanraken, hij heeft blijkbaar een hoog knuffelgehalte ;-). Maar Luuk knuffelt alleen met diegene die hem op de een of andere manier dierbaar zijn. Op een gegeven moment
stonden er 4 kinderen om hem heen hem aan te raken. Luuk geeft zijn grenzen aan, het werd hem blijkbaar even te veel, en zegt keurig "stop, hou op", de gouden regel op school

En dan zijn grote liefde Lola. Een lief, grappig, stoer en knap meisje met lange blonde haren uit groep 2. Zij heeft vorig jaar bij Luuk in de klas gezeten en ze zijn nog steeds dikke vrienden. Lola komt regelmatig hier en Luuk speelt regelmatig daar. Samen dansen op "Kinderen voor Kinderen", spelletjes doen, kleuren, ze hebben veel plezier. En Luuk ontvangt zelfs "liefdestekeningen" van Lola met hartjes en alles er op en eraan! Als moeder geniet ik daar enorm van, zolang het duurt. Voor Sem is het vanzelfsprekend, hij spreekt wekelijks met vriendjes en vriendinnetjes af. Maar die van Luuk zijn voor mij gouden momenten die ik enorm koester!

Ach, er is nog zoveel meer te melden over dit bijzondere mannetje! We hebben zoveel geleerd en Luuk blijft zich ontwikkelingen. We kunnen niet alles beschrijven.Maar het belangrijkste wat we geleerd hebben over Luuk is dat veel mogelijk is, als je er maar in gelooft!

"Je bent moediger, dan je gelooft
sterker, dan je lijkt
en slimmer dan je denkt"

Luuk is en blijft een heerlijk kind! Oké, hij is koppig en wat eigenwijs, maar wat heeft hij toch een hoop mooie eigenschappen en karaktertrekken! Ik leer elke dag weer van hem! Wat ben ik toch enorm trots op hem!











Wat is dolfijntherapie?

Dolfijn ondersteunde therapie is een bijzondere therapie voor bijzondere kinderen/jongeren met beperkingen en speciale behoeftes. Er wordt een intensieve, op maat gemaakte, therapie aangeboden. Hierbij wordt gebruik gemaakt van verschillende therapievormen, gecombineerd met de interactie met een dolfijn. De dolfijn is de motivator en de beloning voor het gewenste gedrag (lichamelijk, mentaal en emotioneel).Dolfijn ondersteunde therapie is een integrale, multidisciplinaire behandelmethode, waarin gekwalificeerde therapeuten samenwerken met speciaal voor de therapie getrainde dolfijnen. Uitgebreid onderzoek heeft aangetoond dat dolfijnen kinderen stimuleren om zich verder te ontwikkelen en dat kinderen tot vier keer zo snel leren wanneer ze therapie volgen die gecombineerd wordt met interactie met dolfijnen.

Wat het is: een uniek, door dolfijnen ondersteund programma
CDTC biedt een twee weken durend programma op maat waarin de interactie met dolfijnen een hoofdrol speelt. Het is ontworpen voor de behandeling van patiënten van 3jaar en ouder met handicaps als autisme en hersenverlamming, en ook voor mensen met psychologische aandoeningen als depressie en posttraumatisch stresssyndroom. (Zie lijst van diagnoses.) Het programma is in handen van bevoegde en toegewijde therapeuten. Het complementeert en ondersteunt de traditionele therapie die patiënten thuis krijgen. Indien de patiënt een kind is, worden diens ouders, broertjes en zusjes nauw betrokken bij de behandeling. Het programma wordt geboden in vier talen: Nederlands, Engels, Duits en Spaans.

Wat er bereikt wordt: een positief verschil
Er is een hoge mate van succes. Onze patiënten vertonen opvallende vooruitgang in:
• fijne en grove motorische vaardigheden
• spraak en taalbeheersing
• cognitieve ontwikkeling
• sociale en functionele vaardigheden
Dit kan concreet leiden tot fysieke ontwikkeling, betere communicatie, meer zelfvertrouwen en meer ontspanning. Een enorm verschil in het leven van patiënten en hun gezinnen.

Hoe het werkt: de dolfijn als krachtige motivator
Dolfijnen spelen een centrale rol in het programma. Zo ondersteunen zij onder meer instrumenteel leren, wat betekent dat de interactie met de dolfijn ook als een beloning werkt. Voorbeeld: een therapeut vraagt een kind met motorische problemen om zijn arm omhoog te brengen. Zodra het hierin slaagt reageert de dolfijn, die het kind zo kan motiveren om de oefening nogmaals uit te voeren. Zo krijgt het kind snel en makkelijk grip op een nieuwe situatie en kweekt het zelfvertrouwen.

Waarom dolfijnen: slimme en sociale dieren
Dolfijnen zijn intelligent en hebben een zeer sociaal karakter. Onderzoek wijst uit dat interactie met dolfijnen de aandacht van een patiënt tot vier keer langer vast kan houden. Dolfijnen hebben bovendien een uniek vermogen om een band met mensen te scheppen en ze op hun gemak te stellen. De dolfijn accepteert mensen met een handicap onvoorwaardelijk. Sommige patiënten komen tot het besef dat de dolfijn, in al zijn indrukwekkende sierlijkheid, niet kan praten en lopen. “De dolfijn is net als ik!” Dit maakt de dolfijn een herkenbaar therapiemaatje waar patiënten harder voor willen werken.

Hoe het programma is opgebouwd
• Een twee weken durend programma op maat
• Twee blokken van vijf dagen met één therapiesessie per dag
• Tussentijds een vrij weekend
• De patiënt heeft gedurende het hele programma dezelfde therapeut
• Aangepaste programma’s zijn op aanvraag beschikbaar
Op de eerste dag verwelkomt de therapeut de patiënt, diens familie en verzorgers. (Voorafgaand aan de anamnese is de medische geschiedenis en alle informatie van de behandelaars thuis al bestudeerd.) Samen met de therapeut worden nu heldere doelen gesteld. Er volgt een rondleiding door het centrum en er is gelegenheid tot kennismaking met het behandelend team en de andere patiënten en gezinnen. Dan kan de sessie beginnen. Tijd om de dolfijnen te ontmoeten en samen met ze aan de slag te gaan.

Hoe de sessies zijn opgebouwd
Iedere sessie duurt in totaal twee uur, verdeeld in vier segmenten:• Een haf uur conventionele therapie in een speciale behandelkamer• Een uur door de dolfijn ondersteunde therapie op het platform en in het water• Een half uur alledaagse vaardigheden oefenen als douchen, omkleden en organiseren• EvaluatieTijdens de voorbereiding doet de patiënt oefeningen gericht op het behalen van de afgesproken doelstellingen. Terwijl de therapeut de patiënt behandelt, ondersteunt en coacht, schrijft een capabele stagiaire het sessierapport. De patiënt kleedt zich om en trekt een wetsuit aan.Op het platform en in het water voegen een dolfijnentrainer en een dolfijn zich bij het team. De oefeningen worden uitgebreid en geïntensiveerd en bij wijze van overdracht toegespitst op interactie met de dolfijn. Ouders en verzorgers kijken van een afstand toe. Tijdens het laatste half uur van de behandeling traint de patiënt alledaagse vaardigheden en neemt een douche, waarna de sessie wordt geëvalueerd met de patiënt, diens familie en verzorgers. Hoe ging het? Wat is de volgende stap?

Meer info op http://www.cdtc.an/