Een droom...

Inmiddels is onze droom uit gekomen! In juni 2013 zijn we naar Curaçao geweest om met Luuk de 2 weken durende therapie te volgen. Een meer dan geweldige ervaring! En stiekem zeker voor herhaling vatbaar! Lees hier het uitgebreide dagboek van onze trip!

Wij hebben een droom... Een droom die altijd heel ver weg leek te zijn. Maar naarmate de jaren vorderen is de droom groter geworden. Dromen blijven bestaan, maar nog mooier zou zijn als deze werkelijkheid zou kunnen worden! Onze wens is om met onze zoon Luuk dolfijntherapie volgen!

Luuk is 6 jaar en heeft downsyndroom. Dit was in begin even een klap, maar al gauw zijn we ervoor gegaan. Met ups en down, dat wel. Maar Luuk heeft ons al gauw geleerd dat het vooral enorm genieten is met dit bijzondere mannetje. Luuk is een heerlijk vrolijk kind. Hij doet ons elke dag verbazen met alle dingen die hij kan en vooral wil kunnen. Hij is alert en erg nieuwsgierig. Hij wil graag de wereld verkennen en neemt ons mee op zijn ontdekkingsreis. Hij is zich aan het ontpoppen tot een heuse charmeur. Soms duurt het net iets langer om van hem een reactie of een lach te krijgen. Maar zodra je dat lukt, pakt hij je helemaal in. Luuk is dol op zijn broertje Sem van 4 en Luuk is grote held van Sem!

Wil je meer lezen over Luuk? Kijk dan op
www.luukdevries.nl . Het dagboek wordt al 6 jaar bijgehouden.

Op deze site kun je het blog lezen en zien wat voor acties we hebben gehouden voor Luuk. Inmiddels hebben we ruimschoots het therapiebedrag bij elkaar gekregen en zijn overdonderd door de acties van anderen en de hartverwarmende reacties! Geweldig! Onze droom komt uit: Luuk gaat naar de dolfijnen!

Lees onderaan deze pagina meer over dolfijntherapie.

"De knopen zijn doorgehakt! Wij hebben een droom, een droom om Luuk enorm te helpen met zijn ontwikkeling. De logopediste van Luuk, Marieke, vertelde deze week dat dolfijntherapie echt iets voor Luuk zou zijn. Het zou hem enorm helpen met zijn spraak. Want die loopt nog ietsjepietsje achter. Het zou hem helpen om alles wat meer duidelijk te kunnen maken aan ons, op school en iedereen om hem heen. Het zou hem helpen en ons ook. Want wat is communiceren toch belangrijk. Wij kennen Luuk door en door en tussen zijn brabbeltaal door, komen steeds meer verstaanbare woorden voorbij. En ook met handen en voeten (lees: gebarentaal) komen we samen een heel eind. Maar wat zou het fijn zijn als Luuk nog wat meer gestimuleerd zou worden met zijn ontwikkeling! Niet alleen zijn spraak, maar zijn niet-zindelijk zijn, zijn zelfvertrouwen zou zo'n enorme boost kunnen krijgen. Maar ook zijn grove en fijne motoriek, sociale en functionele vaardigheden, cognitieve ontwikkeling komen aan bod. Ja, Marieke heeft de droom weer aangewakkerd en we willen proberen onze droom uit te laten komen. Helpen jullie mee?"

Rekeningnummer

Steun deze actie en maak onze droom werkelijkheid!
Rekeningnummer 110.59.58 t.n.v. L de Vries ovv Luuk!

De teller staat op € 8.185,-

donderdag 28 november 2013

Keep on dreaming

November 2013... Het begin van de winter is in aantocht en hoewel Luuk elk jaar een betere weerstand lijkt te krijgen, mogen ze van mij de winters volledig schrappen. Een sluimerend griepje en verkoudheid liggen continue op de loer. En ieder ander kind stort dan even een paar dagen in, maar gaat daarna gewoon door. Maar bij Luuk is dat anders, het heeft een negatief effect op... nou ja, op veel dingen. Zijn gedrag, energielevel en humeur. En dat is jammer. Mijn moeder zegt weleens dat Luuk, nu 7, hierin het gedrag vertoont van een 4 of 5 jarige. De fase van dwars liggen en opstandigheid die Sem ook heeft gehad. Die komt bij Luuk later. Nu dus. Zou zomaar kunnen. Het is heel herkenbaar. Helaas past het niet geheel in het plaatje, althans voor de buitenwereld. Kinderen van 7 hebben over het algemeen deze fase al gehad. Terwijl Luuk zich volledig uitleeft in de "nee-fase", passend bij een 3-jarig kind. En dat is jammer, maar is blijkbaar ook nodig bij de algemene ontwikkeling.

Dat neemt niet weg dat Luuk megaspongen maakt in zijn ontwikkeling. En hij lijkt het zelf ook te beseffen, want vol zelfvertrouwen ligt zijn visie op zelfredzaamheid en spraak. Hij wil het zelf doen en zelf vertellen! Luuk vertelt hele verhalen. Er zijn gesprekken bij die ik nauwelijks kan volgen.. Maar Luuk is vastberaden, ik moet het gewoon begrijpen. Ik doe uiteraard mijn uiterste best en Luuk kletst dan de oren van mijn hoofd. Uiteindelijk begrijp ik in welke hoek ik het moet zoeken. Maar ook steeds vaker komen er prachtige zinnen uit. Vaak vanuit het niets. Dan ben ik werkelijk flabbergasted! Zei Luuk dat werkelijk? Het mooie is dat Luuk bijna altijd, op welke manier dan ook, duidelijk kan maken wat hij bedoelt. Vanavond bij het naar bed gaan, zegt hij een paar keer "trittuh", beter bekend als "drinken".  Ik vraag of Luuk wat "drinken" wil. "Nee", zegt hij, "ik wil trittuh, pijn hier", en wijst zijn keel aan.. Aha, Luuk wil een hoestdrankje!

Zelfredzaamheid gaat vanzelf. Luuk kleedt zich uit en soms aan. Daarbij maakt hij elke dag hetzelfde grapje door zijn kleding te gooien, terwijl hij in Curaçao heeft geleerd ze keurig aan te geven. Hij ligt helemaal in een deuk en wij lachen elke dag mee. Hij wast zichzelf, poetst zijn tanden. Gewoon de alledaagse dingen. Hij dekt de tafel, zet zijn kommetje in de vaatwasser en ga zo maar door. Hij wil het zelf doen en hij doet het ook zelf. Langzamerhand komt Luuk erachter dat niet alles zo makkelijk gaat... Althans niet bij hem. Hij wil mee met de rest. Hij wil mee met zijn broer. Sem heeft een overwinningskracht (geërfd van de De Vriesjes ;-)) en vindt verliezen moeilijk. Wedstrijdjes en spelletjes zijn voor Sem dus om te winnen, verliezen is geen optie. Als Sem en Luuk een hardloopwedstrijdje doen, wint Sem altijd. En Luuk vindt dat niet leuk, sterker hij vindt het vreselijk. Met zijn matige motoriek gooit hij alles in de strijd om als eerste aan de overkant te zijn. Maar Sem is sneller en eerder. Wij moeten praten als brugman tegen Sem om Luuk te laten winnen. En met moeite laat Sem dat soms toe. Luuk is dan apetrots. Maar het is soms best moeilijk... Luuk zal niet vaak de eerste zijn en Luuk komt daar nu zo'n beetje achter. En zo is dat met meer dingen natuurlijk. Hij raakt een beetje gefrustreerd. Gelukkig hebben we geweldige buurkindjes en vriendjes die het begrijpen en die Luuk af en toe graag laten winnen. Eerlijk is eerlijk, de blijdschap die Luuk daarna heeft, om dat te zien, daar wordt ieder mens blij van!
Maar het is voor mij best moeilijk om te zien dat Luuk niet altijd mee kan. Vooral omdat hij zelf wil en vooral omdat hij zelf beseft dat dat vaak niet lukt...

En dan school. Luuk heeft het reuze naar zijn zin op school. Heeft vriendjes, wordt volledig geaccepteerd in de klas. Bovenal leert hij heel veel van zijn klasgenootjes. Hij imiteert en kopieert (één van belangrijke karaktertrekken van een kind met Down) en zijn schoolgenootjes zijn het goede voorbeeld bij uitstek. Hij leert van hen heel veel. En daarom hebben wij gekozen voor het reguliere onderwijs. Hij trekt zich op aan zijn klasgenoten. Daar maakt hij mooie sprongen. Niet direct, maar pas later zichtbaar. Maar op de reguliere school gaat het ook snel. En Luuk moet mee. Gelukkig kan hij dat op zijn eigen tempo doen en heeft hij ook zijn eigen plan. Fijn dat die ruimte er is. Het is ook best lastig voor de leerkracht en school. We hebben een presentatie gemaakt over "Downsyndroom en het reguliere onderwijs" en die bestaat uit 20 pagina's. Die 20 pagina's zijn nodig om duidelijk te maken hoe een kind met Downsyndroom zich ontwikkelt, hoe het heel goed zou passen in het reguliere onderwijs en hoe je als team het voor een ieder niet belastend maakt, maar de mooie kanten kan belichten, de kleine stapjes (voor ons grote) kan zien en kan vieren. 20 pagina's is best veel, bij Sem past zijn gebruiksaanwijzing op 1 pagina, maar iemand die de moeite neemt om die te lezen, draagt zijn steentje bij aan een opstap voor het verdere leventje van Luuk.

Met veel plezier lees ik de verhalen van andere ouders die ook naar Curaçao zijn geweest voor de dolfijntherapie of die daar nu zijn. Geweldig, ontroerend en zo mooi. Het blijft indruk maken. Luuk leest elke avond in zijn boek "Ik ga naar de dolfijnen". Hij wil terug en wil het liefst iedereen meenemen, wat als ik vraag "Wil je naar de dolfijnen, terug naar Curaçao?", noemt hij steevast een rijtje met namen op "opa Piem, oma Kari, opa Het, oma Sien, Sem, papa, mama, Kiem, Lola, Djeeden, Bo....  Allemaal mee!" Vanavond heb ik besloten dat we een keer terug gaan. Een keer terug moeten gaan. De boost, de grote vooruitgang in de ontwikkeling krijg je nergens anders. Niet in Nederland. En niet in zo'n korte tijd. Hoe we het doen, weet ik niet. Wanneer we het doen, al helemaal niet. Wellicht over een paar jaar. Het heeft geen haast, maar voor Luuk en mijn gezin, wil ik deze droom blijven houden.

woensdag 6 november 2013

Dagelijkse gang van zaken

Maanden later denken we nog vaak terug aan onze trip naar Curaçao. Niet alleen aan het prachtige eiland, het Caribische relaxte leven, de therapie, maar vooral aan het enthousiasme en de positieve boost. Niet denken in beperkingen, maar in mogelijkheden. Dat is het motto, dat hebben we geleerd over Luuk in Curacao. En daar willen we ons aan vast houden. Het is mogelijk, we hebben het zelf gezien! Soms is dat hier, in het snelle Nederland met al zijn gedoe met budgetten etc, moeilijk vast te houden. We proberen het wel, maar zijn natuurlijk afhankelijk van alle mensen om ons heen. Samen kunnen we het beste uit Luuk halen en krijgen, dat kunnen we niet alleen.
We zien nog steeds vooruitgang bij Luuk en zien nog steeds dagelijks de mooie dingen die Luuk geleerd heeft. Gek genoeg, vergeet je wel eens de dingen die anders gingen voor de trip. Het went al gauw en wordt al gauw een gewoonte. Iets heel tastbaars is het eetgedrag van Luuk. Kan me bijna niet meer voorstellen, maar Luuk at zelden aan tafel en moeilijk groente, fruit, aardappels en vlees. En nu? Hij eet alles! Aan tafel, gezellig met het hele gezin. Alles probeert hij en als hij het echt niet lekker vindt, dan geeft hij dat aan. Hij eet zelfs vis.

Zijn gedrag is sterk verbeterd. Nauwelijks nog frustratie. 1 op 1 afspraakjes maken, positief benaderen en meestal volgt Luuk dan zonder problemen. We kennen Luuk natuurlijk door en door en ik kijk altijd 5 minuten verder dan Luuk. Weet ook waar de problemen gaan komen. Op die manier kan ik hem voorbereiden. Zit zo wat in mijn systeem om dat te doen. En zo voorkomen we vaak strubbelingen. Maar zelfs als het voor Luuk toch onverwacht gaat, gaat het best goed. Veranderingen lijkt Luuk beter te kunnen handelen. Sinds Curaçao hebben we wel geleerd dat veranderingen toch een probleem kunnen zijn voor Luuk. Hoewel we dat minder goed door hadden of misschien wel wilden zien. Nieuwe schoenen of een nieuwe jas zijn toch lastig. Hij is erg gehecht aan vaste patronen en dus ook zijn oude vertrouwde kleding.

Het mee lopen gaat ook heel veel beter! En ook dat went. Het gaat vooral heel goed als het een duidelijk plan is. Dus van school naar huis. Maar in een bos, is Luuk de draad kwijt. Geen duidelijke route, je kan immers alle kanten op. Dan gaat hij nog wel eens op de grond zitten. Met een beetje afleiding en een afspraakje lukt het dan wel weer om hem mee te krijgen. Echt boos wordt hij dan niet meer. Luuk blijft wel een beetje koppig. Thuis zien we dat niet zo terug, maar op school wel.

Tegenwoordig wil Luuk ook mee de winkel in. Dat is altijd een groot probleem geweest. In de buggy al al 2-jarige peuter al. Best een beperking in onze dagelijkse gang van zaken. Nu lukt dat dus wel. Niet meer dan 2 winkels, maar dat is al heel fijn. Laatst was Luuk bij buuf Kim en zij wilde boodschappen doen met Beau. Luuk wilde mee. Buuf kwam vragen of het een goed plan was, maar wilde het sowieso wel proberen. Naar het winkelcentrum nog wel en meerdere winkels. Het ging super. Al wilde hij bij de bakker wel taart. En dat heeft hij ook gekregen. Haha! Luuk is geen snoepkont, maar zo dol op taart. Blijer kun je hem niet maken. Buuf viel het op dat ze een grote bezienswaardigheid is met Luuk. Iedereen kijkt of maakt een praatje. Viel ons al niet meer op.
By the way, de buggy wordt nu helemaal niet meer gebruikt! Na dit winkelavontuur wilde Luuk op eigen initiatief ook met mij mee, brood halen bij de Appie. Luuk zijn eigen karretje en serieus shoppen, want hij neemt die taak dan echt heel serieus ;-). Prima gegaan, totdat we hebben afgerekend en we bij de Hallmark-kaarten komen. Luuk stop hele stapels van 50 kaarten in de boodschappentas! Gratis, dus meenemen, moet hij gedacht hebben. Ik kon hem nu heel goed uitleggen dat dat dus niet de bedoeling is. Een verschil hoor met een jaar geleden!

We hebben zo veel geleerd in Curacao, dat ik af regelmatig even moet terug lezen, hoe zat het ook al weer. De winter is weer aangebroken, dus dat betekent bijvoorbeeld ook dat het overmatig speekselgebruik van Luuk weer toe neemt. Met de handvaten die we geleerd hebben, kunnen we meteen het een en ander toepassen.

Helaas is het met het zindelijk worden niet gelukt. Het lukt Luuk niet om op de wc te plassen. En dat is lastig als je hem intensief probeert te trainen. Het kwartje valt nog even niet bij hem. Hij staat op de wachtlijst voor intensieve zindelijkheidstraining. Weken lang trainen op school, thuis etc. Echter is de wachtlijst hiervoor, schrik niet....., 11 maanden!

De spraak is ook erg vooruit gegaan. De zinnen bestaan nu uit woorden en dus veel beter verstaanbaar. Zeker voor ons. Hij kan zich sowieso goed duidelijk maken aan ons. We begrijpen hem bijna altijd. Geen frustratie dus meer. Er komen heel veel woorden voorbij en samen met de logopediste werkt hij hard aan het verbeteren van de articulatie. En terwijl wij al jaren bezig zijn met Leespraat, globaal leren lezen, heeft Luuk nu ineens interesse in de letters. Dus eigenlijk het lezen dat wordt aangeleerd op een reguliere school. Hij leest bijna het hele alfabet tezamen me te klankgebaren, waarbij de 'd' duidelijk favoriet is. Is namelijk het meest expressieve gebaar ;-). Doordat hij de letters beheerst kan hij ook woorden maken. Hierbij lukt het zogenaamde 'plakken'  van het 'hakken en plakken' nog niet. Thuis zijn we aan de slag gegaan met de werkboekjes die op school gebruiken en dat gaat al best goed. Dus we zijn best wel even apetrots op hem!

Luuk zit nu in groep 3 van het reguliere onderwijs. We hebben een spannende start achter de rug. Want een nieuwe juf, een nieuwe klas, een nieuw handelingsplan en een nieuwe intern begeleidster. Even het 'oude vertrouwde' los laten. Luuk moest ook wel even wennen. We hebben in Curacao gezien dat Luuk leerbaar is en een goede werkhouding heeft. Mits op de juiste manier benaderd met
alle rust en enthousiasme die daarbij het beste effect op Luuk heeft. En dat willen we natuurlijk hier op school door zetten. We weten dat dan het meeste er uit te halen is. De lat lag best hoog en ook de
druk was best veel. Daarbij voelde Luuk zich een beetje een uitzondering in de klas doorat hij veel uit de klas werd gehaald om 1 op 1 te leren. Nu is dat weer een beetje terug gedraaid. Dus weer meer in de klas, waar Luuk het erg naar zijn zin heeft. Luuk wil 'gewoon" gevonden worden en hij voelt het haarfijn aan als dat niet het geval is.
Luuk leert veel door te kijken en te luisteren naar andere. Downers hebben een groot kopieergedrag. Door op deze school te zijn en mee te doen met de rest is dat een enorme meerwaarde. We zijn ook wezen kijken bij het speciale onderwijs. Ook veel pluspunten daar. Maar we willen heel graag nog proberen het reguliere even voort te zetten. Luuk leert veel hier, al zie je dat soms pas na een tijdje. Het is soms even zoeken naar hetgeen wat het beste aansluit bij Luuk. Wij hebben onze ideeen en school heeft zijn ideeen. Dat betekent veel overleg en er samen iets mooi van proberen te maken.

Laatst ben ik mee gegaan met een boswandeling met de klas. Het is geweldig om te zien hoe hij in de groep wordt opgenomen. Er zijn altijd kinderen in de klas die moeten wennen aan Luuk en dat kan een jaar duren ;-). Maar vooralsnog zijn er ook altijd een aantal kinderen die Luuk heel leuk vinden en graag met hem om gaan. Er is in deze klas altijd wel iemand die met hem op pad wil. Opmerkelijk is dat veel kinderen hem aanraken, hij heeft blijkbaar een hoog knuffelgehalte ;-). Maar Luuk knuffelt alleen met diegene die hem op de een of andere manier dierbaar zijn. Op een gegeven moment
stonden er 4 kinderen om hem heen hem aan te raken. Luuk geeft zijn grenzen aan, het werd hem blijkbaar even te veel, en zegt keurig "stop, hou op", de gouden regel op school

En dan zijn grote liefde Lola. Een lief, grappig, stoer en knap meisje met lange blonde haren uit groep 2. Zij heeft vorig jaar bij Luuk in de klas gezeten en ze zijn nog steeds dikke vrienden. Lola komt regelmatig hier en Luuk speelt regelmatig daar. Samen dansen op "Kinderen voor Kinderen", spelletjes doen, kleuren, ze hebben veel plezier. En Luuk ontvangt zelfs "liefdestekeningen" van Lola met hartjes en alles er op en eraan! Als moeder geniet ik daar enorm van, zolang het duurt. Voor Sem is het vanzelfsprekend, hij spreekt wekelijks met vriendjes en vriendinnetjes af. Maar die van Luuk zijn voor mij gouden momenten die ik enorm koester!

Ach, er is nog zoveel meer te melden over dit bijzondere mannetje! We hebben zoveel geleerd en Luuk blijft zich ontwikkelingen. We kunnen niet alles beschrijven.Maar het belangrijkste wat we geleerd hebben over Luuk is dat veel mogelijk is, als je er maar in gelooft!

"Je bent moediger, dan je gelooft
sterker, dan je lijkt
en slimmer dan je denkt"

Luuk is en blijft een heerlijk kind! Oké, hij is koppig en wat eigenwijs, maar wat heeft hij toch een hoop mooie eigenschappen en karaktertrekken! Ik leer elke dag weer van hem! Wat ben ik toch enorm trots op hem!











woensdag 10 juli 2013

The weeks after...

Beloofd is beloofd! Er is vaak gevraagd of ik ook af en toe een update wil schrijven over ontwikkelingen van Luuk ná de dolfijntherapie. En dat doe ik graag!

Maar eerst, wat een thuiskomst was het! Luuk en Sem hadden keurig geslapen in het vliegtuig met vlucht zonder vertraging. Het blijft dan toch een lange reis, maar zo was het natuurlijk goed te doen. Eenmaal in Empel aangekomen stonden de buurtjes al buiten te wachten! Buuf Kim had het huis versierd met vlaggetjes en dolfijnballonnen. En de kinderchampagne stond al klaar. Evenals een paar lekkere wijntjes van Hans en Veronie. Wat een thuiskomst! Dat maakt het gemis naar Curaçao meteen wat minder.
De kids wilden de volgende dag heel graag naar school en werden vrolijk ontvangen door hun klasgenootjes, want wat zijn Luuk en Sem stoer nu ze met de dolfijnen hebben gezwommen.
De dagen erna stonden in het teken van opruimen, foto's bekijken, verhalen vertellen en het mega-evenement Geef Down de Toekomst van onze stichting.

En toen ineens was daar een enorme klap... Mijn vader, opa Henk, had een een hartinfarct gehad. Wat is dat schrikken! Mijn moeder belde 's avonds om half 12 en ik ben meteen met haar naar het ziekenhuis gereden waar opa Henk gedotterd werd. En dan duurt wachten lang, heel lang. We kregen het spaansbenauwd, totdat we na een paar uur, veel later als werd gezegd, opa weer in de ogen konden kijken. Het dotteren ging even moeizaam, maar was toch goed gelukt. Maar dan staat je wereld wel even ondersteboven. De vakantieroes was abrupt verdwenen. De dagen erna stonden in het teken van ziekenhuisbezoek en langzaam bevatten wat er was gebeurd en hoe het ook had kunnen aflopen. Luuk had goed door wat er was gebeurd, want hij heeft opa extra lang geknuffeld en voorzichtig geaaid over zijn buik. Nu een weekje later is opa weer thuis en kan hij aan zijn herstel beginnen. We zijn enorm blij en dankbaar dat het goed is afgelopen en we gaan nu nog meer genieten van de mooie dingen in het leven!

Terug naar Luuk... Luuk was de eerste week total-loss, was niet achter de Ipad vandaan te halen en had duidelijk even rust nodig. Zo zie je dat de therapie toch erg intensief is geweest voor hem. Nu is hij weer helemaal de oude en is zijn spraak duidelijk vooruitgegaan!  Zinnetjes komen er steeds beter uit. Hij gebruikt uit zichzelf zijn vingers als het een nieuwe zin betreft. Maar als hij de Ipad wil, vraagt hij keurig "mama, mag ik de Ipad alsjeblieft?" Echt te gek! De omgeving merkt het ook. De klanken worden ook mooier. De logopediste is al langs geweest en we gaan er hard mee aan de slag om het vast te houden en uit te breiden. Gelukkig kunnen we ook veel spelenderwijs doen waardoor het niet vervelend is voor Luuk.
Hij eet ook elke avond keurig aan tafel en eet zijn groente helemaal op. Kleine porties, dat wel. Maar die worden vanzelf groter. Het is al uniek dat hij aan tafel zit. Én alles op eet.
Aankleden en uitkleden doet hij bijna helemaal zelf en geeft keurig zijn kleding aan ons.
Hij is een stuk zelfverzekerder omdat hij zich beter begrepen voelt. Ook zijn gedrag is een stuk verbeterd. We kunnen heel goed afspraken met hem maken. Hij reageert niet meer zo hysterisch, we kunnen rustig met hem praten en als we vragen of hij ons wil aankijken, doet hij dat meteen. Dat horen we ook veel uit onze omgeving. Zelfs iemand die zei, ik vroeg aan Luuk hoe het met hem gaat, en hij keek me meteen aan en zei 'goed'. Dat heeft hij nog nooit eerder gedaan. Hij loopt ook zonder problemen mee.
Het mooie aan alles is dat Luuk erg enthousiast is om alles aan te pakken. Hij heeft er duidelijk plezier in als hij iets mooi zegt of als hij goed heeft geluisterd. Hij wordt ook overladen met complimenten!
Naar de wc gaat Luuk nog steeds zonder problemen. Hij doet vaker geen plas als wel. Maar het begin is er, denken we. Het lijkt wel alsof Luuk het seintje nog niet helemaal goed door krijgt. Dat blijft een lastig verhaal. Maar hij heeft geen afkeer meer van het wc-gebeuren.
Hoewel Luuk een sociaal kind is, merk ik dat hij nog socialer is geworden. Speelt makkelijk met de buurkinderen mee en zij begrijpen hem ook steeds beter. 'Stop, hou op' volgt Luuk meteen op.  Kan ook beter zijn krachten doseren met stoeien. Ik heb ook nog geen huilend kind aan de deur gehad ;-).

Dit zijn de dingen die me nu te binnen schieten. Een geweldige vooruitgang en gelukkig ook thuis goed merkbaar! Het geeft ons nu al een hoop rust en minder strijd.

En dan Sem! Want niet alleen Luuk is veranderd, Sem lijkt ook wel een ander kind! Veel zelfverzekerder, opener, niet meer zo bozig, niet meer zo verlegen. Lief was hij altijd al, maar hij is nu nog zachter geworden en helpt Luuk zo ontzettend goed. Hadden we eerst regelmatig strijd met Sem en zijn gedrag, dat lijkt nu bijna verdwenen. Echt een mooie verbetering. En we horen dat ook heel veel uit onze omgeving. Wauw! Het lijkt erop alsof Sem niet meer hoeft te 'schreeuwen' om aandacht en dat hij ons gezin net zo'n belangrijke plek heeft als Luuk!

Kortom, wij zijn erg enthousiast over de vorderingen! Het is ook fijn om alles weer even op te schrijven, want door alles toestanden vergeten we soms even terug te kijken...

















dinsdag 25 juni 2013

Laatste dag op Curaçao!

Normaal gesproken laad ik elke avond de dolfijnkiekjes in op de Ipad. Nu mis ik die toch wel een beetje... We hebben de film van het CDTC afgelopen weekend bekeken en die is geweldig. Op de beelden is een vrolijke Luuk te zien die ook hard werkt en onwijs veel plezier heeft met de therapeuten en Chabelita. Luuk is ook nog onder water gefilmd en dat is helemaal te gek. Je ziet hem zwaaien naar de camera en Chabelita van top tot teen bekijken. Vanavond hebben we bij de ouders van Daan ook de foto's van Luuk, de family-swim en Sem kunnen kijken. Fantastisch gewoon. Een mooier aandenken kun je niet hebben!

Dus nu geen kiekjes van Luuk en de dolfijn, maar gewone vakantiekiekjes. Ook leuk natuurlijk ;-)!
We hebben nog een paar heerlijke rustige dagen gehad. Even bijkomen en terug kijken naar de afgelopen periode. Maar ook niet stil gezeten natuurlijk! Zaterdag zijn we met Daan en ouders naar de toeristische trekpleister, de struisvogelfarm, geweest. En toeristischer kan eigenlijk niet op Curaçao, met een jeep rij je langs honderden, juist ja... Struisvogels. 3 stops voor fotomomenten, je geeft ze eten, je staat op een ei en je houdt een ei vast. En natuurlijk doen wij overal aan mee. Leuk voor het familiealbum ;-)!

Zondag zijn we ondanks factor 50 toch nog lekker verbrand aan het strand bij Papagayo Beach. Maar oh zo heerlijk is het strand daar! 's Avonds nog een hapje wezen eten bij Zanzibar aan een tafeltje op het strand met honderden Nederlanders om je heen die daar massaal naar toe komen omdat het tegenwoordig the place to be is en genieten van de happy hour. Het lijkt de enige op dit eiland. Wij voelden ons weer een beetje hip en jeugdig en Luuk en Sem genoten van hun frietjes en frikadel.

Vanochtend nog even vroeg naar Willemstad geweest om toch nog even Otrabanda, het oudste gedeelte van de stad, te bekijken en nog wat souveniertjes op de kop te tikken. Hoewel Luuk heel goed mee liep, gutste het zweet van zijn gezicht en liep hij rood aan. In plaats van het bezoeken van Otrabanda op een terrasje geploft, want kilometers lopen konden we de kids echt niet aan doen.

En als heerlijke afsluiter nog even een hapje wezen eten bij Hemmingway met Daan en zijn ouders. Genoten van die drie mannetjes bij elkaar. Een hele leuke avond met z'n allen! Gelukkig zien we Daan zaterdag weer in Nederland bij Geef Down De Toekomst in Amsterdam. Lekker voetballen met z'n allen! En aan alles komt een einde, zoals ook aan deze geweldige reis. Een ervaring om nooit meer te vergeten en misschien wel de komende maanden elke dag aan te denken. Ons huis zal behangen worden met foto's van dolfijnen en een intens genietende Luuk, maar ook Sem.

We willen graag iedereen bedanken die zo heeft meegeleefd en talloze berichtjes heeft gemaild, geappt en vooral op Facebook heeft achter gelaten. Het heeft deze ervaring een extra dimensie gegeven! Elke ochtend werden we wakker met lieve woorden en ontroerende berichten. Die zullen we missen, want wat is dat lekker opstaan!

Zittend op de porch willen we ook Bert en Marlies heel erg bedanken voor het gebruik maken van hun geweldige appartement. Een huiselijke sfeer op een toplocatie. Wij hebben ons er enorm thuis gevoeld! En collega Erik die zijn schoonouders vertelde van onze actie.

Iedereen bedanken lijkt onmogelijk omdat er talloze mensen gesponsord hebben. Maar we willen graag toch een poging wagen. Allereerst Minke die de eerste actie op touw heeft gezet. Terwijl wij in Italië zaten had zij een hardloopmiddag georganiseerd. En toen natuurlijk buurman Dave die voor Luuk uit het niets de Nijmeegse 4-daagse heeft gelopen. Een enorm zware bepoeving die hij heeft doorgezet voor zijn buurjongetje. Een emotioneel en geweldig onthaal volgde. En buuf Kim die met mij avond in avond uit Potjes Geluk heeft gemaakt. En niet zonder succes, ze werden massaal verkocht en nog steeds weten de mensen buiten Den Bosch ons tegenwoordig te vonden. Buurtjes, jullie zijn geweldig! Daarop volgde Hans die zo enorm geraakt was door de acties van Luuk en door is gegaan tot we de laatste cent voor de therapie bij elkaar hadden. Hans heeft zich enorm in gezet en het was bijna een dagtaak geworden voor hem. Hans, je hebt een hart van Goud! Daaruit voortgekomen was een tientjesactie bij TC Maaspoort. De overweldigende actie dat Luuk de aftrap mocht nemen bij de wedstrijd FC Den Bosch - FC Emmen. De vriendjes en klasgenoten vormden de line-up. Daar hebben we met vrienden en familie mogen collecteren bij de uitgangen. Grandioos! Daarna hebben we Hans, Veronie en buurtjes bij ons thuis de collectebussen geleegd en bij het eindbedrag hadden we allemaal tranen in onze ogen! Hans heeft ook de flessenactie in Empel gestart. Op initiatief van buurmeisje Kaylee zijn we met vele buurkinderen, schoolgenootjes en ouders avonden achter elkaar lege flessen gaan ophalen in Empel. De flessen stonden vaak al klaar bij de deur. En ieder kind deed zijn verhaal over Luuk naar de dolfijnen aan deur, van jong tot iets ouder. Menig traantje heb ik wel weg gepinkt, wat was dat ontroerend om te zien! Wat hebben we toch geweldige buren! En natuurlijk Plus Supermarkt in Empel, waar de bus om statiegeldbonnetjes maanden mocht staan. Erg bedankt!
En natuurlijk de verrassing van de 55-plussers van tennisclub TC Maaspoort die tijdens het 55+-toernooi een bedrag aan Luuk hebben geschonken. Verrast werden we ook door Lex Hardink, Martin Joren en Jessica Joren die een benefietconcert hadden georganiseerd. Vele artiesten traden op en we hebben genoten van deze geweldige avond! Ook de Hondshaaien van BSO Haaienhonk hadden geld ingezameld door lekkernijen te verkopen. In de theaterzaal werden we verrast door Katy, andere leidsters en vele kinderen die ons overvielen met een mooie cheque. En dan de lieve acties van van schoolgenootjes van Luuk die zelf een actie hadden bedacht, zoals Indy met haar mountainbike race en Esmee die mooie kaarten maakte en zelf aan de deur ging verkopen. En vanuit Australië kregen we van tante Attie dolfijnen-broches opgestuurd die we mochten verkopen.
De media heeft uitgebreid aandacht geschonken in de regionale dagbladen en kranten. Fotograaf Henk van Esch zorgde voor mooie foto's. Natuurlijk heeft dit gezorgd dat de actie een enorme boost heeft gekregen.

We willen ook bedanken de mensen die ondanks dat ze niets wisten van dolfijntherapie, de moeite hebben genomen zich hierin te verdiepen, vragen hebben gesteld en overtuigd zijn geraakt van deze therapie. Dat is ons heel veel waard!

Verder willen we nog in het bijzonder bedanken onze lieve ouders die steeds achter ons hebben gestaan. Vrienden, familie en buren die zo wat aan elke actie hebben mee gedaan. En nogmaals alle mensen die gesponsord hebben. Zonder jullie allen was het nooit gelukt! We hebben gezien dat Luuk een grote stap in zijn ontwikkeling heeft gemaakt en ontzettend heeft genoten van de afgelopen weken. Wat willen ouders nu nog meer? Dankzij jullie!

Wie weet hebben we ooit de mogelijkheid om nog eens terug te keren. En mocht dat niet lukken, we kunnen jaren teren op deze unieke ervaring!

Kom gerust langs om de films en foto's te bekijken onder het genot van een borrel. Ze zijn te mooi om niet met jullie te delen!

Tot in Nederland!












zaterdag 22 juni 2013

Laatste therapiedag Geweldige afsluiting!

We zitten nog even op een roze wolk en hebben besloten daar de laatste dagen van onze reis op te blijven zitten. Wat was het geweldig!

Merel heeft van de laatste dag een feestje gemaakt met Luuk! En het was voor ons ook weer groot feest om alles van zo dichtbij te kunnen bekijken. Natuurlijk heeft Luuk nog wel even moeten werken binnen. Hij heeft daar ook een mooi schilderwerk gemaakt van Chabelita. Merel begon wel even te twijfelen, want Luuk had het nu ineens over Papito. Blijkbaar had Papito gisteren nogal indruk gemaakt op hem. Gelukkig vindt hij ze gewoon allebei heel lief. Het aan- en uitkleden kan Luuk na 2 weken helemaal zelf. Zelfs de gesp vast- en losmaken van de zwemband. Deze sluiting hebben we met de ergotherapeute de laatste maanden ook geoefend, maar het lukte Luuk steeds niet.
Luuk vond het weer geweldig in het water met Chabelita en al die meiden om hem heen. Hij vroeg de laatste dagen ook steeds meer zelf om bepaalde trucjes. Zo vroeg hij aan Merel om de surfplank. Wilde hij van Chabelita een kusje op beide wangen en dansen met iedereen. Duidelijk de favorieten van hem en zo knap dat hij dat zelf vraagt.

Merel vertelde dat Luuk de tweede week nog rustiger was met Chabelita. Hij ligt ook heerlijk te dobberen met haar, dan weer zijn voetjes tegen haar mond, dan lekker vasthouden en maar blijven aaien. Lief om te zien!

Maar goed, het moment was dan toch daar dat Luuk afscheid moest nemen van zijn dolfijn. En dat gebeurde met groot spektakel, nog 1 keer dansen met z'n allen, nog 1 dikke knuffel en nog 10 kusjes. En als afsluiting nog de mooie grote sprongen die een dolfijn kan maken. Iedereen doet dan zijn armen in de lucht en Chablita laat haar hoogste sprong zien. En Luuk roept dan het hardste mee!

Tijdens het eindgesprek vertelde Merel hoe geweldig ze het vond om met Luuk te werken. Hij is zo'n grote lieverd en heeft laten zien dat hij een hele goede concentratie en werkhouding heeft. Hij heeft veel geleerd en vele stapjes gemaakt en dat kon omdat Luuk het zo goed oppakte. Meestal laten kinderen als ze thuis zijn zien dat ze stapjes gaan maken, Luuk doet het hier al. Ze stond ook te kijken van de verbetering in spraak. Luuk vraagt heel goed zelf om iets in een zinnetje, soms met wat hulp. Zijn uitspraak is duidelijker. Zijn zelfvertrouwen is vergroot, hij durft het nu veel beter. Hij zoekt veel meer oogcontact. Ze hadden samen een grote klik en daarmee hebben ze samen iets moois kunnen bereiken. Ze vertelde dat het voor sommige kinderen goed zou zijn als de therapie nog langer zou duren. Omdat Luuk zo leergierig is, zou je hem zo nog meer kunnen leren. Voor ons zegt het dat we nu hebben gezien dat er wel degelijk veel mogelijkheden zijn voor Luuk. We hadden niet gedacht dat hij op zoveel gebieden stapjes zou maken. In Nederland horen we toch wel vaak dat iets niet mogelijk is voor Luuk, dat men twijfelt. Dat we niet te veel moeten willen. Dan is het moeilijk vast te houden in iets waarin je eigenlijk zelf wel gelooft. Het is geen wonder wat hier gebeurt. Het is de kennis van de therapeuten, de manier waarop ze Luuk in korte tijd weten te doorgronden en met hem communiceren. Het is niet zoeken naar moeilijke oplossingen, maar simpele handvaten toereiken. En als beloning natuurlijk het zwemmen en spelen Chabelita. Met dat totaalplaatje krijg je een enorme boost! We hebben het nu met eigen ogen kunnen zien. En nu kan ik echt zeggen dat ik dit nooit had willen en moeten missen. Ik gun het Luuk zo erg dat hij met al deze stapjes een grote stap in zij ontwikkeling heeft gemaakt. Want wat is dat fijn voor hem!

En dan Sem! Ik zei net dat het een boost is voor Luuk, maar zeker ook voor Sem! Was hij 2 weken geleden nog wat onzeker en worstelde hij met alle aandacht die vaak naar Luuk gaat, nu is hij een mannetje met meer zelfvertrouwen. Hij heeft zelf het broertjesprogramma gedaan met begeleiders die hij helemaal niet kende. Dat heeft hem zo goed gedaan. Elke dag kwam hij rennend op ons af om te vertellen hoe leuk hij het vond. Hij heeft wat angsten moeten overwinnen. En vandaag durfde hij dan ook eindelijk op de foto met de zeeleeuw! Voor mij staat dit symbolisch voor het zelfvertrouwen wat hij deze week heeft gekregen!



Sem en Luuk kregen beide een mooie foto mee als aandenken van deze 2 weken. Daarbij de dvd met foto's en filmpjes van Luuk en Chabelita, maar ook van de family-swim. We hebben ze nog niet kunnen bekijken, maar kunnen niet wachten natuurlijk.

Omdat afscheid nemen soms best lastig is, zijn we 100 meter verder gaan lunchen bij Hemmingway.
Gezellig Caribisch tentje aan zee met uitzicht op Sea Aquarium. De leguanen lopen daar langs je voeten. En ze eten ook frietjes. Mooi om te zien. Totdat een leguaan, van kop tot staart een centimer of 75..., ineens bij Sem bijna op schoot klom. Hij schrok zich helemaal kapot en wij ook. Hij wilde nog een frietje van Sem, maar vroeg het op een niet heel subtiele manier.

Daarna nog lekker gezwommen in de zee. Tot Luuk ineens zegt tegen Leon 'papa, plassen op wc'. Huh?!! Leon is natuurlijk meteen met Luuk naar de wc gegaan en inderdaad als klap op de vuurpijl een grote plas van Luuk. Wauw! Bizar en echt geweldig!

En nu zit ik op de porch... We kijken terug op een geweldige, indrukwekkende, mooie en ook ontroerende tijd. Wat ben ik ontzettend trots op die mannen van mij! Soms wat confrontaties, wat
intensief was. Maar dat is niet erg, het zet je met beide benen op de grond. En zo zie je des te beter wat voor geweldig mannetje Luuk is!

"Ik geniet van luuk. Van wat hij bij mensen losmaakt. Dat hij bij zijn klasgenootje Lola gaat  spelen en ik van haar moeder hoor dat Lola hem zo leuk vindt en zij zoveel plezier hebben samen. Dat Luuk lief is en er geen kwaad in zit en dat hij perfect aanvoelt als een ander even wat minder in zijn vel zit. Meer dan een ander. Dat hij mensen te alle tijden opvrolijkt. Dat hij altijd diegene op een verjaardag eruit weet te halen waarbij ook net die aandacht even op het juiste moment komt. Dat hij Leon en mij  tegen elkaar drukt op het moment dat wij lopen te racen en rennen. Dat hij mensen weet te ontroeren en uitnodigt om met mij en elkaar te praten. Dat hij na jaren eindelijk "Sem" met de "s"  kan uitspreken en Sem hem daarna een dikke knuffel geeft. Dat hij wel 10 keer per dag mijn krullen bekijkt en zegt "mooi". Dat hij mij wel 100 natte knuffels geeft en zegt "ahhhh, wieffie!! (lieffie)". Dat hij het beste in mensen naar boven haalt. Dat hij geniet van de kleine dingen in het leven. Dat hij mijn kind is en zoveel moois brengt! Ik geniet elk moment van de dag van Luuk!"


Wij blijven nog even zitten op de roze wolk. Nog genieten van onze laatse dagen op Curaçao. Over een paar dagen schrijf ik het laatste blog van deze reis.

Leuk weekend en geniet vooral van elkaar ;-)!
















vrijdag 21 juni 2013

Therapiedag 9 Chabelita geen zin, Papito en Luuk wel!

Luuk had er weer veel zin in vandaag! Merel had binnen een parcours gemaakt van kussens en kruiptenten. Luuk moest na elk obstakel aan iemand vragen 'Mag ik een kaart?' om zo kaarten te verzamelen. Merel hielp met de vingers. Luuk moest ook oogcontact maken met diegene aan wie Luuk het moest vragen. Dus eerst op de vingers de zin maken om te oefenen en daarna de vraag stellen en aankijken. Even lastig, want de vingers zijn een goed hulpmiddel. Zo moest hij 4 kaarten verzamelen en steeds ging het beter!

Daarna op naar het dock. Ze moesten even wachten tot iedereen compleet was. Luuk wilde naar het dock. Merel zei dat ze moesten wachten op de dolfijntrainster, want zij bepaalt wanneer ze ernaar toe gaan. Merel zei dat hij dan een dominante stem nodig heeft, 'zo gaan we het doen'. Geef Luuk geen keuze. Anders dan normaal waren de dolfijnen nu al aan het zwemmen. Normaal moeten ze geroepen worden. Toen iedereen zo ver was, waren de dolfijnen verdwenen. Ze hebben als eerste maar een oefening gedaan met de pilatesrol op het dock. Luuk ging er keurig op liggen. Leek het wel fijn te vinden. Op deze manier "stretch" je de schouders naar achteren. Luuk loopt normaal met zijn schouders naar voren. Zo zoeken zijn schouders daarna het middelpunt wat zorgt voor een mooie rechte houding. Wel om de dag 5 minuten doen. Omdat Luuk het zo goed toe liet, gaan we in Nederland even op zoek naar zo'n rol.

20 Minuten later was er van Chabelita nog steeds niets te bekennen. Er was al 1 dolfijn op komen dagen, maar de rest had geen zin blijkbaar. Merel besloot met Luuk naar een ander dock te gaan, dichterbij zee. Papito had namelijk wel zin. Bij Papito hoort ook weer een andere dolfijntrainster. We waren heel benieuwd hoe Luuk zou omgaan met deze verandering, een andere ruimte en andere trainster. Maar Luuk vond het geen probleem. Hij ging meteen met Papito het water aan en aaide hem alsof hij hem al vaker gezien had. Merel vond het weer heel knap dat hij zo goed met deze verandering is omgegaan. Op zich kan Luuk dat ook wel heel goed. Hij past zich redelijk snel aan. Maar aan de andere kant heeft hij wel structuur nodig, wellicht meer dan wij dachten. Ook moet het duidelijk zijn voor hem. Wij praten altijd standaard 5 minuten vooruit om Luuk te vertellen wat er gaat gebeuren, bv over 5 minuten gaan we naar bed. Dat werkt goed bij Luuk en bij Sem.

Vanmiddag hadden we een zwembad-middagje gepland. Maar Luuk wilde eerste per se picknicken. We wilden het eigenlijk een middagje skippen, maar Luuk stond erop. De drie dingen op 1 bord gelegd en aan tafel alles op gegeten. Daarna liet de zon ons in de steek en had de leguaan ook nog eens in het zwembad gepoept. Dus change of plans en lekker rond het appartement gehangen. Ook heel fijn. Luuk en Sem hebben hun eigen minidisco gecreëerd door op de Ipad heel hard muziek te draaien van Jetti Paletti tot Blurred Lines van Pharell Williams. Heel gezellig!

Het valt ons echt op dat Luuk beter communiceert. Grotere woordenschat en duidelijkere woorden. Hij vormt ook meer zinnen. Het zal nog wel zo zijn dat het vooral ons op valt. Tijdens het laatste evaluatiegesprek bleken hierin ook grote verschillen. Daar maakt hij slechts 2-woordzinnen, terwijl wij vaak 5-woordzinnen horen. Ook weten wij natuurlijk als de beste wat Luuk zou willen vertellen. Ik heb wel eens gelezen dat de ontwikkeling op school een half jaar achter loopt ten opzichte van thuis.

Door Merel is ook verteld dat hij in Nederland even tegendraads kan zijn. Hij mist dan de structuur van deze therapie en moet daar even wennen. En kan hij weer even terug schieten in zijn oude bestaan. Dan zie je als ouders even niet verbetering die we hier wel zien. Maar dat hoeft niet zo te zijn. Belangrijk voor ons is om alles wat we geleerd en gezien hebben toe te passen. Voordeel is dat we nu tijdens de therapie hier ook al actief mee bezig zijn. We krijgen alles op papier mee en natuurlijk kunnen we alles teruglezen in dit blog. Dus dat gaan we voor de volle 100% ook doen!

Morgen de laatste therapiedag...







Wat is dolfijntherapie?

Dolfijn ondersteunde therapie is een bijzondere therapie voor bijzondere kinderen/jongeren met beperkingen en speciale behoeftes. Er wordt een intensieve, op maat gemaakte, therapie aangeboden. Hierbij wordt gebruik gemaakt van verschillende therapievormen, gecombineerd met de interactie met een dolfijn. De dolfijn is de motivator en de beloning voor het gewenste gedrag (lichamelijk, mentaal en emotioneel).Dolfijn ondersteunde therapie is een integrale, multidisciplinaire behandelmethode, waarin gekwalificeerde therapeuten samenwerken met speciaal voor de therapie getrainde dolfijnen. Uitgebreid onderzoek heeft aangetoond dat dolfijnen kinderen stimuleren om zich verder te ontwikkelen en dat kinderen tot vier keer zo snel leren wanneer ze therapie volgen die gecombineerd wordt met interactie met dolfijnen.

Wat het is: een uniek, door dolfijnen ondersteund programma
CDTC biedt een twee weken durend programma op maat waarin de interactie met dolfijnen een hoofdrol speelt. Het is ontworpen voor de behandeling van patiënten van 3jaar en ouder met handicaps als autisme en hersenverlamming, en ook voor mensen met psychologische aandoeningen als depressie en posttraumatisch stresssyndroom. (Zie lijst van diagnoses.) Het programma is in handen van bevoegde en toegewijde therapeuten. Het complementeert en ondersteunt de traditionele therapie die patiënten thuis krijgen. Indien de patiënt een kind is, worden diens ouders, broertjes en zusjes nauw betrokken bij de behandeling. Het programma wordt geboden in vier talen: Nederlands, Engels, Duits en Spaans.

Wat er bereikt wordt: een positief verschil
Er is een hoge mate van succes. Onze patiënten vertonen opvallende vooruitgang in:
• fijne en grove motorische vaardigheden
• spraak en taalbeheersing
• cognitieve ontwikkeling
• sociale en functionele vaardigheden
Dit kan concreet leiden tot fysieke ontwikkeling, betere communicatie, meer zelfvertrouwen en meer ontspanning. Een enorm verschil in het leven van patiënten en hun gezinnen.

Hoe het werkt: de dolfijn als krachtige motivator
Dolfijnen spelen een centrale rol in het programma. Zo ondersteunen zij onder meer instrumenteel leren, wat betekent dat de interactie met de dolfijn ook als een beloning werkt. Voorbeeld: een therapeut vraagt een kind met motorische problemen om zijn arm omhoog te brengen. Zodra het hierin slaagt reageert de dolfijn, die het kind zo kan motiveren om de oefening nogmaals uit te voeren. Zo krijgt het kind snel en makkelijk grip op een nieuwe situatie en kweekt het zelfvertrouwen.

Waarom dolfijnen: slimme en sociale dieren
Dolfijnen zijn intelligent en hebben een zeer sociaal karakter. Onderzoek wijst uit dat interactie met dolfijnen de aandacht van een patiënt tot vier keer langer vast kan houden. Dolfijnen hebben bovendien een uniek vermogen om een band met mensen te scheppen en ze op hun gemak te stellen. De dolfijn accepteert mensen met een handicap onvoorwaardelijk. Sommige patiënten komen tot het besef dat de dolfijn, in al zijn indrukwekkende sierlijkheid, niet kan praten en lopen. “De dolfijn is net als ik!” Dit maakt de dolfijn een herkenbaar therapiemaatje waar patiënten harder voor willen werken.

Hoe het programma is opgebouwd
• Een twee weken durend programma op maat
• Twee blokken van vijf dagen met één therapiesessie per dag
• Tussentijds een vrij weekend
• De patiënt heeft gedurende het hele programma dezelfde therapeut
• Aangepaste programma’s zijn op aanvraag beschikbaar
Op de eerste dag verwelkomt de therapeut de patiënt, diens familie en verzorgers. (Voorafgaand aan de anamnese is de medische geschiedenis en alle informatie van de behandelaars thuis al bestudeerd.) Samen met de therapeut worden nu heldere doelen gesteld. Er volgt een rondleiding door het centrum en er is gelegenheid tot kennismaking met het behandelend team en de andere patiënten en gezinnen. Dan kan de sessie beginnen. Tijd om de dolfijnen te ontmoeten en samen met ze aan de slag te gaan.

Hoe de sessies zijn opgebouwd
Iedere sessie duurt in totaal twee uur, verdeeld in vier segmenten:• Een haf uur conventionele therapie in een speciale behandelkamer• Een uur door de dolfijn ondersteunde therapie op het platform en in het water• Een half uur alledaagse vaardigheden oefenen als douchen, omkleden en organiseren• EvaluatieTijdens de voorbereiding doet de patiënt oefeningen gericht op het behalen van de afgesproken doelstellingen. Terwijl de therapeut de patiënt behandelt, ondersteunt en coacht, schrijft een capabele stagiaire het sessierapport. De patiënt kleedt zich om en trekt een wetsuit aan.Op het platform en in het water voegen een dolfijnentrainer en een dolfijn zich bij het team. De oefeningen worden uitgebreid en geïntensiveerd en bij wijze van overdracht toegespitst op interactie met de dolfijn. Ouders en verzorgers kijken van een afstand toe. Tijdens het laatste half uur van de behandeling traint de patiënt alledaagse vaardigheden en neemt een douche, waarna de sessie wordt geëvalueerd met de patiënt, diens familie en verzorgers. Hoe ging het? Wat is de volgende stap?

Meer info op http://www.cdtc.an/